marzec 2013

Miasto to mój żywioł. Chciałbym, żeby to były góry, lasy albo morza. Niestety to właśnie miasto mnie wybrało i przygarnęło… A może to ja wybrałem je? Nieważne. Jestem od niego uzależniony, a każde uzależnienie ma swoje złe strony (a czy ma jakiekolwiek dobre?). Miasto ma swoją depresyjną stronę, którą – jak na nieszczęście – akurat lubię najbardziej. Bo bardzo łatwo zachwycić się pięknem kwiatka czy motylka, jesteśmy zaprogramowani na odczuwanie przyjemności z oglądania takich obrazków. Ale jak zachwycić się urodą tego, co jest ohydne? Nie wiem… Dla mnie miasto jest piękne w swojej brzydocie. Trzeba tylko na nie spojrzeć, a nie odwracać wzrok.

Strona ruszyła, więc czas najwyższy dotrzymać jej kroku. Trzeba być w ruchu, podobno. Świat pędzi, czas ucieka, ciągle idziemy naprzód. Mimo to jeśli coś idzie nie tak, pierwsza myśl jaka przychodzi do głowy, to że trzeba jakoś ten problem przepchnąć, ruszyć z miejsca, iść przed siebie. Nie pomaga? No to szybciej, dalej, mocniej… A ja sobie postoję. Tak jak tego dnia, kiedy bezproduktywnie szwendałem się po mieście i mimo upływu godzin nie udało mi się znaleźć nic ciekawego, co chciałbym uchwycić na zdjęciu. Do czasu, aż zatrzymałem się na chwilę i przestałem szukać.

Co prawda za oknami zaspy śniegu niemal po kolana, ale kalendarza nie da się oszukać (chociaż wiele kobiet próbuje) – dzisiaj pierwszy dzień wiosny! A wiosna przynosi co? Nie, nie alergię… Zmiany! Przynosi nowe… Coś o nadejściu nowego słyszałem w Nowy Rok, a nic się wtedy nie zmieniło, ale tym razem zmiana jest tak oczywista, że nie sposób jej nie zauważyć. No dobra, ale gdzie ona jest? Jest właśnie tutaj, patrzysz na nią.