Miasto to mój żywioł. Chciałbym, żeby to były góry, lasy albo morza. Niestety to właśnie miasto mnie wybrało i przygarnęło… A może to ja wybrałem je? Nieważne. Jestem od niego uzależniony, a każde uzależnienie ma swoje złe strony (a czy ma jakiekolwiek dobre?). Miasto ma swoją depresyjną stronę, którą – jak na nieszczęście – akurat lubię najbardziej. Bo bardzo łatwo zachwycić się pięknem kwiatka czy motylka, jesteśmy zaprogramowani na odczuwanie przyjemności z oglądania takich obrazków. Ale jak zachwycić się urodą tego, co jest ohydne? Nie wiem… Dla mnie miasto jest piękne w swojej brzydocie. Trzeba tylko na nie spojrzeć, a nie odwracać wzrok.

„Miejskie Depresje” to tytuł piosenki, jednej z wielu, jakie w życiu słyszałem. Nie jest to kawałek, który szczególnie zapada w pamięci. Wyłowiłem go z jej czeluści dopiero wtedy, gdy długo zastanawiałem się, jakimi słowami nazwać to, co „wychodzi” z moich zdjęć. To może być to, pomyślałem sobie wtedy. Puściłem ten numer kilka razy i przesłuchałem go uważnie. Tak, to było to… Bezdomni ludzie, brudne ulice, obdrapane budynki, zasrane trawniki, wszędzie szaro, tylko kolorowe witryny sklepów i wyprzedaże, zmęczone twarze. Zamieniliśmy jaskinie, maczugi i walkę z siłami przyrody na betonową dżunglę i walkę o podwyżkę, miejsce w tramwaju, najlepszą cenę na kolejną parę butów. Miejsce, w którym mieszkamy, jest tylko odbiciem naszych nastrojów – kolorowe jest najczęściej tylko tam, gdzie wydajemy pieniądze.

Mimo to miasto ma coś w sobie, przyciąga. Gdy tylko wyjeżdżam gdzieś z dala od tzw. cywilizacji, po kilku dniach zaczyna mi tego czegoś brakować. Nie chodzi o wygody miejskiego życia, potrafię sobie bez nich radzić. Może to drzazga, którą miasto zostawia pod skórą, która drażni i nie pozwala o sobie zapomnieć? Może człowiek potrzebuje tego ciężaru, aby nie stracić gruntu pod nogami i nie odlecieć? Może jesteśmy masochistami? Podobno pewna doza irytujących bodźców potrzebna jest po to, abyśmy mogli docenić stan, w którym nic nam nie dokucza. Dzięki temu ten stan nie powszednieje, nie nudzi i nie musimy szukać mocniejszych wrażeń tam, gdzie nie jest bezpiecznie. Czyli miasto jako forma autoterapii? Mi się podoba. Terapia wstrząsowa…